Σε ένα μόνο διαφωνούμε νομίζω.
Όχι, δεν διαφωνούμε.
Ξεκίνησα από τη γενική θέση ότι κανένας δεν μπορεί να ζητά το κακό του άλλου (βλ. απολύσεις), αλλά, όπως πολύ σωστά αναφέρεις, όταν το συμφέρον του άλλου (βλ. διατήρηση θέσης και μισθού στο δημόσιο), είναι εις βάρος όχι μόνο του προσωπικού μου αλλά του κοινωνικού καλού, τότε έχουμε... θέμα!

Δεν έχουμε απλώς πόλεμο ομάδων και συμφερόντων.
Έχουμε δύο θέσεις/τάξεις/ομάδες:
α) από τη μια αυτοί που προασπίζονται το ατομικό τους συμφέρον με κάθε μέσο και αδιαφορώντας αν αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το γενικό καλό.
β) από την άλλη αυτοί που προασπίζονται επίσης το ατομικό τους συμφέρον το οποίο όμως ταυτίζεται με το γενικό καλό.

Όταν ακόμα είχαμε ως νόμισμα τη δραχμή, έκανε η κυβέρνηση μια υποτίμηση της δραχμής κατά 30% σε σχέση με το USD και γίνονταν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι φτωχότεροι σε μια βραδιά κατά ας πούμε 20% (εξαρτάται από την αναλογία εισαγόμενων-εγχώριων προϊόντων).
Δεν απαιτούνταν να επιβληθούν νέοι φόροι, απλώς τυπώνονταν πληθωριστικό χρήμα.
Ο ιδιωτικός τομέας αναλόγως του προσανατολισμού του, εξαγωγικού ή μη, προσαρμόζονταν και επιβίωνε.
Σήμερα δυστυχώς πεθαίνει (τον σκοτώνουν για την ακρίβεια) για να μην χάσει τη βολή του ο δημόσιος υπάλληλος και ο συνταξιούχος.

1% υπέρ ΕΜΠ:
Η μεγαλύτερη αδικία δεν είναι ο φόρος αυτός καθαυτός όσο το ότι επιβάλλεται στον τζίρο μόνο ελευθέρων επαγγελματιών και μάλιστα όχι όλων.
Το 'χω πει πολλές φορές. Ποια θα ήταν η αντίδραση των δημοσίων υπαλλήλων αν τους επιβάλλονταν 1% εισφορά υπέρ ΕΜΠ επί των ακαθάριστων αμοιβών τους;

Συνάδελφε CFAK, τζάμπα ωρυόμαστε. Η ομάδα α) (βλ. παραπάνω) είναι η πλειοψηφία στην χώρα και έχουμε δημοκρατία... πελατειακή.
Άρα θα πεις, αφού είναι πλειοψηφία, ορίζει και το "γενικό καλό" , έστω και αν αυτό σημαίνει τον θάνατο των υπολοίπων.